سرنوشت

تکیه داده ام به باد

با عصای استوایی ام

روی ریسمان آسمان

ایستاده ام

بر لب دو پرتگاه ناگهان

ناگهانی از صدا

ناگهانی از سکوت

زیر پای من

دهان دره ی سقوط

مانده است باز

ناگزیر

با صدایی از سکوت

تا همیشه

روی برزخ دو پرتگاه راه می روم

سرنوشتم سرودن است...