حالت عجیبی بود. مثل نبش قبر.مثل پیدا کردن چیزی و دوباره گم کردنش. هر عمودی در سرم انگار محو می شد به محض ساخته شندش. به محض قائمه شدنش. دست ها آویزان مانده بود و از عمق چشم هایم انگار چیزی کشیده می شد و محک می زد. این همان کشش است. دلم را گرفتم در دستم و حس کردم که فرار کار من نیست. باید تا بهار بعد بمانم. این دست و پا زدن نیست. فقط شکلی از گریه است.
من یک بار دیگر هستم
لبخند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر