می ترسم باز از گذشت زمان؟

به تفریح ها می گم نه. 

کسی رو نمی بینم. کسی رو ندارم که ببینم.

نمی رقصم. از مربی م فرار می کنم و سر کلاس ها نمی رم 

سر کار رفتن خسته م می کنه و فقط نگرانی یه قرون دوزار پول تکونم می ده که برم و تلاش کنم.

چاق شدم. خیلی خیلی چاق شدم. 

از پیله م بیرون نمیام

کاری از پیش نمی ره. 

سه روز به تولدم مونده و نه مثل قدیما می ترسم ازافزایش سن و نه ذوق زده م و نه منتظر تبریک کسی.

فقط می دونم، امسال هم مثل سالهای قبله و این اتفاق خوبی نیست. 

گاهی فکر می کنم، این راهی که من پیش گرفتم، حتی تو قصه ها هم جواب نمی ده. 

بلند شده م از جام. هر روز مشغول یه کارم و از لذت های قبلی م دیگه لذتی نمی برم. 

28 سالگی قرار نبود این شگلی باشه. 

هیچ وقت.

من چه م شده؟ 

پ.ن: می شه به یادم باشی؟