اما یک روز نگاه کردم دیدم یک مجموعه ای را دارم که دوست دارم باشد، بماند، نگاش کنم. خودش شده. نمی دانم از کی اما دلم توی خانه ماندن می خواهد. من با همه ی شلختگی ِ بی مانندم، دوست دارم جاهای خاصی را تمیز کنم و مرتب نگه دارم. با عدم ِ توانایی در انتخابم، اما گاهی برام مهم است انتخاب کنم و بگویم انتخاب ِ من این است. یک طور ِ عجیبی آرام شده م. آرام نه از نوع ِ طور ِ خاصی حرف زدن یا رفتار کردن یا آن چیزی که بهش می گویند دخترانه بودن. نه. آرام شده ام، طوری که می خواهم آرامشم را تقسیم کنم، آرام زندگی کنم، مصرفش کنم. پذیرا شده م. می توانم بپذیرم و بیشتر نگاه کنم از طرف های مختلف. صبورتر و پذیراتر. شاید بگید مگر مردها نمی شود اینطورها باشند. حرفم این نیست که نمی شود. اینها اما یک جنسی دارد که... اصلن همین فاکتور ِ آخری از همه مهمتر است. من را آنها که بیشتر می شناسند می دانند چطورم. وحشی گری هام را دیده اند، احساس های سخت و سرد بودن هام را. نمی دانم... شاید کار ِ شماهاست که بیاید بگویید. اما فاکتور ِ آخر این است که می خواهم "طرف ِ مقابل" باشم. یعنی شده ام. خودم را می گذارم توی جاهای خالی. سه نقطه هایی را پر می کنم که جنس ِ من می شود پر کند. اینکه هی روی اینها توضیح ِ اضافه می دهم خودش دلیل بر تازه بودن ِ این تغییر است...
بعد حالا فهمیده ام این زنانگی، این طور ِ دیگری شدن، بالفعل شدن،
یک محرک می خواهد. محرک ِ درست و به موقع و کافی. کسی باید آن سر ِ این رشته قرار بگیرد، دستش را ببرد بالا، که تو کم کم یک قدم برداری بروی این سر ِ رشته را بلند کنی بگیری دستت. چقدررر الان جای لذت بخشی هستم.
زنانگی ام اما خیلی وقت است بیدار شده. اما هر روز رنگ دیگر می گیرد. و رنگش دلنشین تر، هر روز.
...که این قسمت از من اگر بالفعل نمی شد، چقدر دنیا ضرر می کرد ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر