مدت هاست که عینک می زنم. اما این حس را این روزها کشف کرده ام. عینک زده باشی و وقتی با بیمارت صحبت می کنی از بالای عینک نگاهش کنی هر از گاهی و توضیح بدی. دکتر بودن به معنای کلاسیک...

پ.ن: جار زده ام همه جا که بابا طوری اش نیست.